De oratore
Liber, Caput
1 I, VII | dixisse "cur non imitamur, Crasse, Socratem illum, qui est
2 I, IX | detraham; sed illa duo, Crasse, vereor ut tibi possim concedere:
3 I, IX | omnium mihi videor, exceptis, Crasse, vobis duobus, eloquentissimos
4 I, X | Auspicia, quibus ego et tu, Crasse, cum magna rei publicae
5 I, X | aetas vestra praeter te, Crasse qui tuo magis studio quam
6 I, X | tamque multa profitenda, Crasse, non censeo; satis id est
7 I, XVII | luctabor tecum," inquit "Crasse, amplius; id enim ipsum,
8 I, XVIII | probas mihi" inquit "ista, Crasse, quae dicis, nec dubito
9 I, XX | Charmadas solebat ingenium tuum, Crasse, vehementer admirari: me
10 I, XXI | cecidit, ut in istum sermonem, Crasse, delaberemini; nobis enim
11 I, XXI | impetratum, magnam habebo, Crasse, huic palaestrae et Tusculano
12 I, XXII | ut omnino de his rebus, Crasse, loquerere, adsecuti sumus,
13 I, XXIII | tibi mos adulescentibus, Crasse, qui non Graeci [alicuius]
14 I, XXIV | inquit "gratum te his, Crasse, facturum, si ista eueris
15 I, XXIV | 113] "Perge vero," inquit "Crasse," Mucius; "istam enim culpam,
16 I, XXVII | dicis," inquit "animadverti, Crasse, et te et ceteros summos
17 I, XXXV | oratione delector; nunc vero, Crasse, mea quoque te iam causa
18 I, XLVII | quae valde breviter a te, Crasse, de ipsa arte percursa sunt,
19 I, XLVIII| valde fugere soleo, ne tibi, Crasse, succedam, id me nunc isti
20 I, XLIX | consili sui vindicari a te, Crasse, quod eam oratoris propriam
21 I, LI | philosophi maxime solent, Crasse, perturbor, quod ita dixisti,
22 I, LI | aliud quiddam, longe aliud, Crasse, quaerimus: acuto homine
23 I, LII | civitatibus, quis tibi, Crasse, concessisset, clarissimo
24 I, LII | 226] Potestne virtus, Crasse, servire istis auctoribus,
25 I, LIII | 230] Quod si tu tunc, Crasse, dixisses, qui subsidium
26 I, LV | 234] Nam quod ius civile, Crasse, tam vehementer amplexus
27 I, LV | hodie praesunt - sed vide, Crasse, ne dum novo et alieno ornatu
28 I, LVIII | facere possim, tibi hoc, Crasse, respondeo, neque me umquam
29 I, LX | 255] Neque enim hoc te, Crasse, fallit, quam multa sint
30 I, LX | persequi volent, quae a te, Crasse, praecepta sunt; qui mihi
31 I, LXI | Hisce ego cohortationibus, Crasse, ad studium et ad laborem
32 II, IV | Caesar "equidem," inquit "Crasse, ita sum cupidus in illa
33 II, V | Graeci quidem," inquit "Crasse, qui in civitatibus suis
34 II, XXIX | delatum esse videatur; qua re, Crasse, neque tu tua suavitate
35 II, XXX | tibi sapienter monenti, Crasse, libenter adsentiemur, ut
36 II, XXXIII| mecum in eodem est pistrino, Crasse, vivendum; et istam oscitantem
37 II, XLV | laudaret, quae me hercule ego, Crasse, cum a te tractantur in
38 II, XLV | requirenda: nunc ego, quid tibi, Crasse, quid ceteris accidat, nescio;
39 II, XLVII | cum ista feci, quae tu, Crasse, laudas, non arte, de qua
40 II, LVII | quoniam conlectam a conviva, Crasse, exigis, non committam ut,
41 II, LIX | fabella narratur, ut olim tu, Crasse, in Memmium, comedisse eum
42 II, LXII | Inquit: ut tuus amicus, Crasse, Granius, "non esse sextantis."
43 II, LXIV | legem de civitate natam, Crasse, dicant: st, tacete, quid
44 II, LXIV | hoc genere illud, quod tu, Crasse, nuper ei, qui te rogasset,
45 II, LXVI | admirationem efferuntur; velut tu, Crasse, in contione: "ita sibi
46 II, LXXI | est et tristior, ut in te, Crasse, hoc illa, quae dicuntur,
47 II, LXXXIX| venerint, te aliquando, Crasse, audiamus." ~
48 II, XC | ergo" inquit "oblitus es, Crasse, Antonium ita partitum esse
49 II, XC | quod dixisti," inquit "Crasse, si [hic] hodie apud te
50 II, XC | ridens "possem tibi," inquit "Crasse, concedere: sed vide ne
51 III, III | 12] Ego vero te, Crasse, cum vitae flore tum mortis
52 III, V | venissent ad Crassum, "quid est, Crasse," inquit Iulius "imusne
53 III, XXII | haudquaquam hercule" inquit "Crasse, mirandum est esse in te
54 III, XXIV | inquit Catulus "intellego, Crasse, quid dicas; et hercule
55 III, XXXII | quantam vim, quantam copiam, Crasse, complexus es quantisque
56 III, XXXII | ita se rem habere, ut tu, Crasse, dicis, oratorisque nomen
57 III, XXXVI | Cotta "equidem," inquit "Crasse, non possum queri, quod
58 III, XXXVI | me ex tuo sermone maxime, Crasse, commovit, quod eum negasti,
59 III, XXXVI | Sulpicius "ego vero," inquit "Crasse, neque Aristotelem istum
60 III, XLIX | Catulus "erras," inquit "Crasse, si aut me aut horum quemquam
61 III, LV | LV] "Quae quidem te, Crasse, video," inquit Cotta "quod
62 III, LX | Mitte, obsecro," inquit "Crasse," Iulius "sermonem istum
In L. Calpurnium Pisonem
Caput
63 XXIV | homo stultus triumphavit. Crasse, pudet me tui. Quid est
|