Namque pedes subter rutilo cum lumine claret

fervidus ille Canis, stellarum luce refulgens.

350

Hunc tegit obscurus subter praecordia venter :

nec toto spirans rabido de corpore flammam

aestiferos validis erumpit flatibus ignes.

Totus ab ore micans jacitur mortalibus ardor :

[Sirion hunc Graeci praeclaro nomine dicunt.]

355

Hic ubi se pariter cum sole in culmina caeli

extulit, haud patitur foliorum tegmine frustra

suspensos animas arbusta ornata tenere.

Nam quorum stirpes tellus amplexa prehendit,

haec augens anima, vitali flamme mulcet.

360

At quorum nequeunt radices findere terras,

denudat foliis ramos et cortice truncos.

[Tendentem occiduas etiam hunc sentimus ad oras.

Caetera signandis sunt languida sidera membris.]