[IIr]
Si me, licet immerentem, suo tamen commodo, sic aversarentur, eiicerent
profligarentque mortales, meam modo iniuriam et illorum iniquitatem deplorarem:
nunc cum me profligata, protinus fontem omnis humanae felicitatis ipsi a semet
arceant, omniumque calamitatum pelagus sibi accersant, magis illorum mihi
deflenda est infelicitas, quam mea iniuria: et quibus irasci tantum maluissem,
horum dolere vicem, hos commiserari compellor. Nam utcumque amantem ab se
propellere, inhumanum est: bene merentem aversari, ingratum: parentem ac
servatricem omnium affligere, impium. Caeterum tot egregias commoditates quas
mecum adfero,
|