[XXVIIIv]
Communibus studiis agant omnes, quod ad omnium ex aequo felicitatem pertinet.
Huc
invitant omnia, primum ipse naturae sensus, atque ipsa, ut ita dicam,
humanitas. Deinde totius humanae felicitatis Princeps et Auctor Christus. Ad
haec tam multa pacis commoda, tot belli calamitates. Vocant huc ipsi Principum
animi, iam velut adflante Deo, ad concordiam propensi. En pacificus ille
placidusque Leo, signum omnibus extulit, ad pacem invitans, vereque Christi
vicarium agens. Si vere oves estis, sequimini pastorem. Si filii, audite
patrem. Vocat ille non titulo tantum Christianissimus Galliarum Rex Franciscus,
qui pacem nec emere gravatur, nec usquam suae maiestatis habet rationem, modo
publicae paci consulat: hoc denique vere splendidum ac Regium esse docens, de
genere humano quam optime mereri. Vocat huc clarissimus Princeps Carolus,
incorruptae indolis adolescens. Nec abhorret Caesar Maximilianus, nec detrectat
inclytus Angliae Rex Henricus. Tantorum Principum exemplum, caeteros libenter
imitari par est. Maxima plebis pars bellum detestatur, pacem orat. Pauculi
quidam modo, quorum impia felicitas a publica pendet infelicitate, bellum
optant. Quorum improbitas, ut plus valeat, quam bonorum omnium voluntas, aequum
sit nec ne, vos ipsi expendite. Videtis hactenus, nihil actum foederibus, nihil
promotum affinitatibus, nihil vi, nihil ulciscendo. Nunc contra periculum
facite, quid possit placabilitas, quid beneficentia. Bellum e bello seritur,
ultio trahit ultionem. Nunc gratia gratiam pariat, et beneficium beneficio
invitetur, isque regalior videatur, qui plus de suo iure concesserit. Non
successit quod humanis studiis gestum est: at fortunabit ipse Christus pia
consilia, quae se auctore et auspice viderit suscipi. Aderit dexter,
adspirabit, favebitque faventibus ei rei, cui favit ipse plurimum, privatos
adfectus publica vincat utilitas.
|