[VIv]
factionibus apertis, clanculariis dissidiis ac simultatibus corrupta sunt
universa. Denique adeo apud hos non esse sedem paci comperio, ut hinc potius
omnium bellorum fontes ac seminaria. Quo me posthac conferam infelix,
posteaquam toties fefellit spes? At Principes fortasse magni sunt potius quam
eruditi, magisque ducuntur cupiditatibus, quam recto animi iudicio. Ad
eruditorum greges confugiam, Bonae litterae reddunt homines, Philosophia
plusquam homines, Theologia reddit divos. Apud hos certe dabitur conquiescere,
tot circumactae ambagibus. Verum, proh dolor! en hic quoque bellorum aliud
genus, minus quidem cruentum, sed tamen non minus insanum. Schola cum schola
dissidet, et ceu rerum veritas loco commutetur, ita quaedam scita non
traiiciunt mare, quaedam non superant Alpes, quaedam non tranant Rhenum, immo
in eadem Academia cum Rhetore bellum est Dialectico, cum Iureconsulto dissidet
Theologus. Atque adeo in eodem professionis genere, cum Thomista pugnat
Scotista, cum Reali Nominalis, cum Peripatetico Platonicus, adeo ut ne in
minutissimis quidem rebus inter hos conveniat, ac saepenumero de lana caprina
atrocissime digladientur, donec disputationis calor ab argumentis ad convitia,
a convitiis ad pugnos incrudescat, et si res pugionibus aut lanceis non agitur,
stylis veneno tinctis sese confodiunt, dentata charta dilacerant invicem, alter
in alterius famam letalia linguarum vibrant spicula.
|