[VIIv]
nullo pacto queant excutere, non magis profecto, quam testudo domum. Sperarem
apud hos mihi fore locum, nisi toties frustrata spes me prorsus desperare
docuisset. Et tamen ne quid intentatum relinquam, experiar. Quaeris exitum? A
nullis resilii magis. Nam, quid sperem, ubi religio cum religione dissidet? Tot
factiones sunt, quot sunt sodalitia, Dominicales dissident cum Minoritis,
Benedictini cum Bernardinis, tot nomina, tot cultus, tot cerimoniae studio diversae,
ne quid omnino conveniret, sua cuique placent, aliena damnat et odit quisque.
Quin idem sodalitium factionibus scinditur, Observantes insectantur Coletas,
utrique tertium genus, quod a conventu cognomen habet, cum nihil inter istos
conveniat. Iam ut par est, omnibus rebus diffisa, optabam vel in uno quopiam
Monasteriolo latitare, quod vere tranquillum esset. Invita dicam, quod utinam
non esset verissimum, nullum adhuc reperi, quod non intestinis odiis ac iurgiis
esset infectum. Pudor sit recensere, quam nihili de nugis tricisque quantas
cieant pugnas viri senes, barba pallioque verendi, postremo, ut sibi videntur,
impense tum eruditi, tum sancti. Arridebat spes nonnulla, fore, ut alicubi
inter tot coniugia qualiscumque daretur locus. Quid enim non pollicetur, domus
communis, fortuna communis, lectus communis, liberi communes?
|