[VIII^v] cum Silius Ethnicus Poeta hunc in modum de me scripserit:

– Pax optima rerum,

Quas homini natura dedit.

Concinit huic mysticus ille Citharoedus: Et factus est, inquiens, in pace locus eius. In pace dixit, non in tentoriis, non in castris. Princeps est pacis, pacem amat, offenditur dissidio. Rursum Esaias: Opus iustitiae pacem appellat, idem sentiens, ni fallor, quod sensit Paulus ille, et ipse e Saulo turbulento redditus tranquillus, et pacis doctor, cum caritatem caeteris omnibus arcani spiritus dotibus anteponens, quo pectore, qua facundia meum encomium detonuit Corinthiis? Cur enim non glorier sic laudari a viro tam laudato? Is alias Deum pacis appellat, alias pacem Dei vocat, palam indicans, haec duo sic inter sese cohaerere, ut ibi pax esse non possit, ubi Deus non adsit: nec illic esse Deus possit, ubi pax non adsit. Itidem et pacis Angelos in divinis libris vocatos legimus, pios ac Dei ministros, ut per se liqueat, quos belli Angelos oporteat accipi. Audite strenui bellatores, videte sub cuius signis militetis, nimirum, illius, qui primus dissidium sevit inter Deum et hominem. Quidquid calamitatum sentit mortalitas, huic dissidio debet acceptum ferre. Frivolum est enim quod argutantur quidam,