[XIv] Praecipit ut qui in
suo populo sit Princeps, is ministrum agat, nec alia re praecellat aliis, nisi
quod melior sit, et pluribus prosit. Et non pudet quosdam ob pusillam
accessiunculam, regni pomoeriis addendam, tantos ciere tumultus? Docet avium et
liliorum ritu in diem vivere. Vetat sollicitudinem in posterum diem extendere,
vult totos e coelo pendere, divites omnes excludit e regno coelorum: et non
verentur quidam ob pecuniolam non exsolutam, fortasse nec debitam, tantum
humani sanguinis effundere? Atque his temporibus hae vel iustissimae
suscipiendi belli causae videntur. Profecto haud aliud agit Christus, iubens ut
unum quiddam a se discant, miti esse animo, minimeque feroci. Cum iubet
relinqui donarium ad aram, nec prius offerri, quam cum fratre reditum sit in
gratiam, nonne palam docet rebus omnibus anteponendam esse concordiam, nec
ullam victimam esse Deo gratam, nisi commendante me? Respuebat Deus Iudaicum
munus, fortassis haedum, aut ovem, quod a dissidentibus offerretur: et
Christiani sic inter sese belligerantes, sacrosanctam illam victimam audent
offerre? Iam cum se gallinae pullos sub alas aggreganti facit adsimilem, quam
apto symbolo depinxit concordiam?
|