[XIIIv] audet ad pacis
convivium accedere, qui bellum destinat in Christianos, et eos parat perdere,
pro quibus servandis mortuus est Christus, eorum haurire sanguinem, pro quibus
suum sanguinem fudit Christus? O pectora plus quam adamantina, in rebus tam
multis consortium est, et in vita tam inexplicabile dissidium? Eadem nascendi
lex omnibus, eadem senescendi moriendique necessitas. Eumdem generis Principem
habent omnes, eumdem religionis auctorem, eodem omnes redempti sanguine, iisdem
omnes initiati sacris, iisdem aluntur Sacramentis, quidquid ex his redit
muneris, ab eodem proficiscitur fonte, et ex aequo commune est omnibus. Eadem
omnium Ecclesia, denique praemium idem omnium. Quin coelestis illa Hierusalem,
ad quam suspirant vere Christiani, a pacis visione nomen habet, cuius interim
Ecclesia typum sustinet. Et qui fit, ut haec tantopere discrepet ab exemplari?
Adeo nihil promovit tot viis solers natura, nihil ipse Christus profecit tot
praeceptis, tot mysteriis, tot symbolis? Vel ipsa mala conciliant et malos,
iuxta proverbium: Christianos inter se, nec bona, nec mala ulla conciliant.
Quid humana vita fragilius, quid brevius? quot ea morbis, quot casibus obnoxia?
|