[XVIIr]
Ante paucos annos, cum fatali quodam morbo mundus ad arma raperetur, Evangelici
praecones, hoc est, Minores ac Dominicani quidam e suggesto sacro classicum
canebant, et ultro ad furiam propensos magis accendebant. Apud Britannos
animabant in Gallos, apud Gallos animabant in Britannos. Omnes ad bellum
instigabant. Ad pacem nemo provocabat, praeter unum aut alterum, quibus pene
capitale fuit me vel nominasse. Cursitabant ultro citroque sacrosancti
Praesules, et dignitatis et professionis suae obliti, publicum orbis morbum
opera sua exacerbantes, tum hinc Iulium Pontificem Romanum, hinc Reges ad
maturandum bellum instigantes, perinde quasi non satis ipsi sua sponte
insanirent, et tamen hanc manifestariam insaniam magnificis titulis
praeteximus. Huc patrum leges, huc piorum hominum scripta, huc arcanae
Scripturae verba impudentissime detorquemus, ne dicam impie. Imo iam eo prope
rediit res, ut stultum et impium sit adversus bellum hiscere, et id laudare
quod in primis ore Christi laudatum est. Parum consulere populo, parum favere
Principi videtur, qui suaserit rem omnium saluberrimam, et ab omnium
pestilentissima dehortetur. Iam ipsa castra sequuntur Sacrifici, praesunt in
castris Episcopi, et relictis Ecclesiis suis, Bellonae rem agunt.
|