[Xr]
qui caedes spirant ac bella, qui feroces ad arma gestiunt, sed qui bona
voluntate propensi sint ad concordiam. Praetexant quae velint suo morbo
mortales, ni bellum amarent, non sic iugibus bellis inter se conflictarentur.
Age Christus ipse iam adultus, quid aliud docuit, quid aliud expressit, quam
pacem? Pacis omine suos subinde salutat, Pax vobis, eamque salutandi formam
suis praescribit, velut unice dignam Christianis. Atque huius praecepti non
immemores Apostoli, pacem praefantur in suis Epistolis, pacem optant iis, quos
unice diligunt. Rem praeclaram optat, qui salutem optat, sed felicitatis summam
precatur, quisquis pacem precatur. Hanc ille toties in omni vita commendatam,
vide quanta sollicitudine commendet moriturus: Diligatis, inquit, invicem sicut
dilexi vos. Ac rursum: Pacem meam do vobis, pacem relinquo vobis. Auditis quid
relinquat suis? num equos? num satellitium? num imperium? num opes? nihil
horum. Quid igitur? pacem dat, pacem relinquit: pacem cum amicis, pacem cum
inimicis. Iam illud mihi consideres velim, quid a coena mystica, iam imminente
mortis tempore, supremis illis precibus flagitarit a Patre. Rem opinor haud
vulgarem poposcit, qui se sciebat impetraturum quidquid peteret. Pater, inquit,
sancte, serva eos in nomine tuo, ut sint unum, sicut et nos. Vide, quaeso, quam
insignem concordiam exigat in suis Christus:
|