Caput,  Par.

 1   1, 21|          metiri: nihil autem esse uere malum, nisi quod cum turpitudine
 2   1, 21| turpitudine coniunctum sit: nihil uere bonum, nisi quod cum honestate
 3   1, 24|       ueram sperare laudem, et ex uere turpibus ignominiam detestari. ~
 4   1, 32|            At dum haec agis, quae uere Principis sunt Christiani,
 5   1, 47|          requirit beneficium: Ita uere magni Principis est, ut
 6   1, 62|        dixit. Alioqui Samuel ipse uere Regem gesserat, tot annis
 7   1, 64|   certamen omnium pulcerrimum, et uere inuicto Principe dignum,
 8   1, 69|     obtigerit emolumenti: ita qui uere Principis animo praeditus
 9   1, 82|         sed infidelibus: nobis si uere fideles sumus, Dei uirtus
10   1, 86|   Principem facit. Verum ii demum uere tua sunt, qui sponte ac
11   1, 89|      certius iudicium pararit. Si uere dixit Homerus, non esse
12   1, 90|     Reipublicae meoque nomini, si uere Princeps es, mirum ni ingentem
13   1, 91|            optamus opulentiam. Si uere diligimus Principem, quin
14   1, 98|        simulacrum quoddam est, si uere Princeps sit. Quantum igitur
15   2, 10|        agitque ambitio. Eum demum uere inuictum esse, qui nulli
16   3, 2 |      potest amabilius, et ut ipsa uere bonum est et immortalis,
17   3, 10|           commendet Princeps, qui uere cupiat auctoritate pollere
18   6, 30|         quisquis id imminuit, quo uere magnus est: at animi bonis
19  11, 2 |           illud expendat Princeps uere Christianus, quantum intersit
20  11, 2 |           consilium adhibeat, dum uere supputarit, quanti constaturum