Caput,  Par.

 1   1, 25|    uiris, ita demum beatam fore Rempublicam, si aut philosophentur Principes,
 2   1, 27|       purpura, nisi summam erga Rempublicam caritatem? Quid sceptrum,
 3   1, 27|    Principe dignus, hoc est, in Rempublicam paternus. Hac lege populus
 4   1, 54|      titulo digni sunt, non qui Rempublicam sibi, sed se Reipublicae
 5   1, 59|   Tyrannus, si senserit florere Rempublicam, repertis titulis, aut immissis
 6   1, 77|       ratio recte administrandi Rempublicam. Domini est iubere, serui
 7   1, 89|         At graue fuerit affligi Rempublicam dum Princeps discit administrare
 8   1, 89|    Princeps discit administrare Rempublicam. Adsuescat quidem igitur
 9   1, 90| iucundius, quam si contempletur Rempublicam sua opera redditam meliorem
10   1, 96|       hunc animum non adfert ad Rempublicam, Tyrannus est, non Princeps.
11   2, 1 |     tyrannide legimus oppressam Rempublicam ubi non praecipuae partes
12   2, 3 | conuenit expendere, plus laedit Rempublicam pestilens adulator, qui
13   2, 6 |      agentem effingere, quod ad Rempublicam attineat, quam otiosum uelut
14   6, 12|     supplicium ueniat, cogitans Rempublicam unum esse corpus: at nemo
15   6, 16|        eas disciplinas, quae ad Rempublicam administrandam faciunt. ~
16   9, 4 |      causatur. Sed quid haec ad Rempublicam? Si Principum inter se affinitas
17  10, 4 |  fallere noctem. In his quae ad Rempublicam pertinent, conuertit Principem