Caput,  Par.

 1   1, 12|       animum adferat eo munere dignum: neque spectet quantum Sacerdotiorum
 2   1, 38|      malo nullum satis meritis dignum supplicium. ~
 3   1, 64|     uiderint ipsi: tu, quid te dignum sit, cogita. Noli te ipsum
 4   1, 64|       et uere inuicto Principe dignum, si quotidie nitatur se
 5   1, 79|       uero, quod bono Principe dignum est, cogitare uoles, ad
 6   1, 92|    Puta te nihil adhuc audisse dignum Principe, dum audis istiusmodi
 7   2, 17|      in horum gestis inciderit dignum bono Principe, id curabis
 8   6, 10|      quid admittatur supplicio dignum. Ut enim melior Medicus
 9   6, 29|     grauissimum uero et multis dignum crucibus, si quis Principalem
10   7, 3 |       est, si Princeps quod se dignum est agat, si magistratus
11   9, 3 |     adhibere delectum Principe dignum, seligatur ex omnibus, integritate,
12  10, 3 |     quam id quod unum Episcopo dignum est, docere populum: ac
13  10, 5 |     Laconicum illud prouerbium dignum mihi uidetur, quod omnium
14  10, 7 | consilia, id demum Christianis dignum Principibus. ~