[42,53] Ad haec ille exhilaratus : Prorsus, inquit, tuis delitiis inuideo, homo hominum qui uiuunt felicissime, qui dum nos miseri turbulentissimis illis negociorum undis sursum ac deorsum iactamur, ociosus interim ac uacuus cum tuis Camoenis obambulas et animum oblectas, nunc cum amiculo quopiam quicquid libuit garriens, nunc cum ueterum scriptorum aliquo confabulans, interdum poeticam aliquam cantilenam modulans, nonnunquam chartis ceu fidis sodalibus committens quod animo uersaris.

[42,54] Quo minus miror si nobis persaepe uocantibus tu a tuis istis nemoribus in urbem extrahi nequeas.

[42,55] Hic ego: Nae tu, inquam, non paulo minus desipis quam tui collegae, qui istoc sis animo.

[42,56] Quod si tuae te Sirenes sinerent, cupiditas atque ambitio, mirum ni istos fluctus plane cum totis urbibus facile contemneres.

[42,57] Sed dum parum optimatem uideri pudet, parum recte quid ad iucundam uitam sit optimum eligis.

[42,58] Tum ille: Non ita procul, inquit, a scopo tua aberrat oratio.

[42,59] Atque utinam inficiari liceret quod dicis, sed excutiam me fortassis aliquando, et Scipionem illum tuum, quem mihi praedicare non desinis, imitabor.

[42,60] Verum interim, cum per dies aliquot ferias a negociis futuras scirem et heri forte uespertinus occasus serenitatem polliceri uideretur, sub auroram rus me cum tota familia contuli.

[42,61] Simul autem et Battum intuitus, ex insidiis se proferentem: Et unde, inquit, tu huc? aut quinam, cedo, tam mane, qui nobiscum heri ad multam usque noctem potaris ?