Decl., Caput

 1    IV, 11|           hoc volo deberi manibus meis, animo meo. favete, dii
 2    IV, 19|      expulsum me repente sensibus meis aliqua magni discriminis
 3    IV, 20|       timeas. cum bene in osculis meis amplexibusque requiescas,
 4     V, 1 |      intellegit maiorem se factis meis auctoritatem hac indignatione
 5     V, 6 |     iuvenis exitus necessitatibus meis adsignare rationem: periit
 6     V, 10|        negant, de meo spiritu, de meis visceribus hausisti. gaude
 7     V, 12|           paulisper calamitatibus meis, et sic agam, tamquam apud
 8     V, 13|       mihi, quod ullum de liberis meis potuerim facere discrimen,
 9     V, 18|        quantum adiciat affectibus meis inter tam impares aequata
10    VI, 2 |   rationem, cur acceptis litteris meis fleverit. atquin miserrimus
11    VI, 4 |     laxatas et detritam lateribus meis consciam malorum carinam
12    VI, 4 |     retinuit iuvenem et epistolis meis legem opposuit. o vanae
13    VI, 7 |     matrem dolore fraudarem, ipse meis umeris adversariam meam
14    VI, 16|        lucis desiderium, si malis meis compares, etiam delicatum
15    VI, 18|        gravius; timui, ne quem ex meis viderem. nihil tempestate
16    VI, 19|   sedulitas et acceptis epistolis meis iuvenis filius nihil aliud
17   VII, 1 |    plurimum detrahi calamitatibus meis miserationis, quod ad vos
18   VII, 3 |      istud et totum de visceribus meis latronis egerite secretum.
19   VII, 12|       illud duo tantum sciebamus? meis, meis hoc ignibus nega,
20   VII, 12|           tantum sciebamus? meis, meis hoc ignibus nega, et, dum
21  VIII, 22|      carrissima membra prostratae meis vulnera tua tegere visceribus.
22    IX, 12|      satisfeci. nullumne cladibus meis finem dari placet? parum
23    IX, 19|          in dubio; cum beneficiis meis computare non audeo. cognovistis
24     X, 13|            nemo,' inquit, 'oculis meis fidem detrahat. fili, indulgentissime
25     X, 13|     inquit, 'melius de affectibus meis sentias. non ego fatigata
26    XI, 1 |            actum erat de solaciis meis, si liberos suos pauper
27    XI, 3 |            quam quod sine liberis meis profectus sum; non reliquisset
28    XI, 3 |    patriam odisse vel pro liberis meis possem, proditorem me feceratis. ~
29    XI, 9 |           nefas: idem pro liberis meis offerre non potui. tu vero
30    XI, 10|     putatis, quod non sum liberis meis ante satiatus? miser ego
31    XI, 10|           non in sepulcra maiorum meis manibus intuli, nec licuit
32    XI, 11|       mehercules, ne par solaciis meis non sim, ne me iste, quo
33   XII, 2 |    vindictae praestiteram; hoc et meis feci. aestuant adhuc intra
34  XIII, 4 |              4] Dederam laboribus meis iustam senex missionem;
35  XIII, 4 |          fumosa tecta et consitas meis manibus arbusculas destinatus
36  XIII, 4 |          ignoscite modo gemitibus meis:
37  XIII, 7 |       excutiam singula, nec prius meis argumentis nitar, quam diversa
38  XIII, 8 |      animal, puta; non dico fetus meis manibus exceptos et in tutam
39   XIV, 1 |         hanc quoque calamitatibus meis accessisse novitatem, ut
40   XIV, 9 |           te ubique persequar, ut meis fortassis manibus invadam,
41    XV, 12|     rixaris? parce necessitatibus meis, duo pauperes sumus.' sed
42   XVI, 1 |       inpatientissimis adfectibus meis, quod succurri non potest
43  XVII, 1 |       diductus sum; nec pro malis meis quicquam melius invenire
44  XVII, 1 |          ab invidia se criminibus meis defendit, excusat, et, ne
45  XVII, 2 |          non possum calamitatibus meis, cum me constare coepit
46  XVII, 3 | vindicatis errorem, calamitatibus meis accessit, ut ter absolverer.
47  XVII, 4 |    revertebar absolutus, querelis meis lacrimisque iam conscius [
48  XVII, 4 |           quantum credo, lacrimis meis gemituque perductus, intravit.
49  XVII, 8 |          multa tibi de criminibus meis verecundia querendi, multa
50  XVII, 9 |    consenui, non habeo in moribus meis, quod non melius iudices
51  XVII, 10|         est nihil tunc in moribus meis fuisse, quod posset esse
52  XVII, 12|    habebat audaciam', ne supremis meis conviciareris, ne quid posses
53  XVII, 13|            cuius abdicatio non de meis, sed de patris moribus venit?
54  XVII, 14|           iudices, absolutionibus meis, et, quae certissima est
55   XIX, 3 |     evitabat fama nec patrem, iam meis auribus nemo parcebat. interrogare
56   XIX, 4 |    flagella sustinuisset, tamquam meis torqueretur oculis, omnis
57   XIX, 4 |          ausa est. sed et manibus meis gratulor, quod non propinquus
58   XIX, 15|            deficientem in manibus meis filium vidi, aspexi ora
59   XIX, 16|           ego moriar in tormentis meis. illud tantum novissimis