Decl., Caput
1 I, 2 | caecitas. Quo loco dissimulare satis callide conatur invidiam
2 I, 4 | ferrum missurus in casum, satis felix, si percussisset quamcumque
3 I, 7 | quiescentem feriam patrem, semel satis erit, nec noverca vigilabit;
4 I, 10| nefas illa fecisse. Callide satis, sed hoc alio protinus argumento
5 I, 15| parietis cruentati, quibus te satis abundeque pressimus, dum
6 I, 16| tibi dixit: "sufficiat, satis est, habeas maiorem domus
7 IV, 6 | P.C., quod praemium peto. satis sit hactenus viri fortis
8 IV, 16| sacrae artis antistites satis constat, animae proprietates
9 V, 4 | consilium, et, quod numquam satis manibus filii, numquam satis
10 V, 4 | satis manibus filii, numquam satis excusabo conscientiae meae,
11 V, 16| humanarum cogitationum ingenia satis habundeque concipere quae
12 VI, 7 | myoparone moritur. mater, iam satis est: habes poenas super
13 VI, 12| et, cui rei semper ius satis plenum est, bonum animum
14 VI, 18| vivunt? nam illa quidem satis digne quis dixerit, udum
15 VII, 1 | torquerer, inveni; postquam satis non videbantur explicare
16 IX, 3 | et, si quid mihi in eo satis perspectum est, nihil horum
17 IX, 4 | nesciebam, non interrogavi; satis plena ratio fuit patrem
18 IX, 7 | vocem et diu solam edidit: 'satis vixi.' ut vero causas itineris
19 IX, 12| odisse non potui. nihilominus satis habundeque poenarum [est]
20 X, 2 | extinguitur nec urnis sepulcrisque satis premitur, expectat] nunc
21 X, 5 | te, marite, nihil queror; satis magnas dedisti poenas. si
22 X, 7 | filius,' inquit, 'meus non satis periit; adhuc fulgore siderum
23 X, 13| mulier infelix, graves <satis> nimiumque poenas. effecit
24 X, 13| vanitas fuerit. apud me quidem satis misera, satis eras, mater,
25 X, 13| me quidem satis misera, satis eras, mater, infelix, etiamsi
26 X, 15| umbra, itaque carminibus non satis credo; praefigamus omne
27 XI, 1 | non possum: videtur sibi satis vixisse pauper, postquam
28 XI, 4 | supplicium patris peto. quid satis inprecer homini, qui fecit,
29 XII, 15| potest: esurienti populo satis fuerunt. ~Plurimum tamen
30 XII, 16| moram, quanta legationi satis esset. si innocentes essemus,
31 XII, 18| feram te morantem; quomodo satis accusabo vendentem? spiritus
32 XII, 25| adplicata est. ego tibi possum satis irasci? felicitatem nostram
33 XII, 25| quantum duobus populis satis esset. quantumlibet velocitate
34 XII, 26| nostris iam ne fames quidem satis est. hoc non immanes ferae
35 XIII, 3 | ripa virente praeterfluit. satis consiti flores et viridis
36 XIII, 5 | posset et divitis hortis satis esse, et linivit flores
37 XIII, 15| perierunt! quis hoc ulla satis persequi possit invidia?
38 XIII, 15| venit. Adice quod cetera aut satis incurrunt aut vitibus nocent,
39 XIII, 16| 16] Qua satis digna prosequar laude? dicam
40 XIV, 12| maledicta, convicia. non possum satis tormentorum exprimere mensuram:
41 XV, 6 | accepi.' ecquid, iudices, satis eam contra infamiam veneni
42 XV, 14| innocentiam quidem puellae satis, ut spero, defendimus; magnitudo
43 XV, 14| ultioni vidisse pallentem, satis est audisse gemitus. memineris
44 XVII, 1 | utriusque animi reus qua satis calamitates meas comploratione,
45 XVIII, 2 | contrarios adfectus senis satis admirari, satis stupere
46 XVIII, 2 | adfectus senis satis admirari, satis stupere non possum: in rumore
47 XIX, 1 | occidi. ~Quapropter, iudices, satis admirari, satis stupere
48 XIX, 1 | iudices, satis admirari, satis stupere non possum, quod
49 XIX, 13| adeone hoc captanti non erat satis rem totam commisisse rumori?
|