Decl., Caput

 1     I, 11|      ante defecit? Utar hoc loco natura ipsius rei: palmatus sanguine
 2    II, 8 |          affectus quam quo rerum natura, quo mundus ipse constrictus
 3    II, 19|   dormientem, et haec est omnium natura rerum, ne quid diutius perferas
 4    IV, 8 |         pro incolumitate hominis natura commenta est, ut periremus
 5    IV, 9 |         per tot annos, etiam, si natura patiatur, per infinita temporum
 6    IV, 14|       artem mathematicam probant natura, ratio, experimenta, pater
 7     V, 7 |         hoc quoque officii genus natura permitteret, bene pro deficientibus
 8     V, 7 |      merita vitae, et ut pietas, natura, sanguis accipiant cotidie
 9     V, 14|           et inter homines, quos natura pietatis aequavit, differentiam
10     V, 15|        humanae infirmitatis ista natura, ut ex omnibus accidentibus
11    VI, 1 |       impune vivit, haec omnibus natura est, ut sua cuique calamitas
12    VI, 1 |        quid ego putarem in rerum natura posse reperiri, quod orbitate
13    VI, 2 |          cladibus nostris mutata natura! -- mater ignem ultimum
14    VI, 11|    iturus ad filium, certe rerum natura ut in generandis alendisque
15    VI, 15|     iuris habeat pater. sit sane natura communis; non inputabo quod
16    VI, 16|           num enim aliquid rerum natura genitura est spectaculo
17    VI, 16|        sui ipsa quodammodo caeca natura est. cui alienis oculis
18   VII, 4 |         omnium beneficiorum ista natura est, ut non sit necessitas,
19  VIII, 11|  pectoris sinus unicuique animae natura concesserit, quam proprietatem
20  VIII, 12|        humanis voluit esse rerum natura tam simile, quod non aliqua
21  VIII, 16|     Nullum, sanctissimi iudices, natura morborum genus solis visceribus
22  VIII, 18|        ut nihil perdat ex priore natura illud pectoris vitaeque
23  VIII, 22|     redditus vitae, sed ignoscat natura, pietas: non est solacium
24    IX, 7 |                     7] namque et natura redit in extremis tristis
25    IX, 8 |      circumstet, sed, si patitur natura rerum, totus ad cognitionem
26    IX, 9 |     misera cogitatio, o crudelis natura metus! merito tu, amice,
27    IX, 13|        rebus humanis excogitarit natura praestantius amicitia, quid
28    IX, 13|          tamen, ad paria ducente natura, vitia convenera[n]t. obice
29    IX, 18| quaerenda est, aut aliquid rerum natura peius capit? quis non te
30     X, 8 |        frustra vocavit animam! o natura crudelis, plus magum posse
31  XIII, 3 |          nam quid apibus invenit natura praestantius? parcae, fideles,
32  XIII, 8 |           quid autem non liberum natura genuit? taceo de servis,
33  XIII, 8 |      caelo spiritum trahunt, nec natura illis sed fortuna dominum
34  XIII, 11|          summotos proxime beluis natura efferavit. nos ideo magistratus
35  XIII, 12|        sine ventis quoque soluta natura labitur gratia, nec quicquam
36  XIII, 15|     cetera animalia videtur mihi natura usibus nostris genuisse,
37  XIII, 19|     quantum ne ipsa quidem rerum natura per se potuit? ad plurimarum
38    XV, 1 |          1] Etsi, iudices, ita a natura conparatum est, ne sit ullus
39   XVI, 6 |  amicitia est, quam mihi videtur natura excogitasse, ut coire invicem
40  XVII, 9 |   iudices sciant. scilicet capit natura rerum, ut futurus parricida
41  XVII, 11|         non hanc solam potentiam natura concessit, in quam malis
42  XVII, 12|        voluisti. quid ais, rerum natura, pietas? ita <non> iustiores
43  XVII, 15|      morientibus, et, quia rerum natura varias fatorum vias indulsit
44 XVIII, 10|       usque ad notabilem speciem natura formaverit, timeat oscula
45   XIX, 4 |        habeo, quod inputem tibi, natura, pietas: rem difficillimam