Decl., Caput
1 I, 2 | excogitavit indulgentissimus senex, quemadmodum hic miser patri
2 I, 4 | rerum fide ducite. Dormiens senex, quem caecus percussor quaereret,
3 I, 13| occisus est in cubiculo senex: ita ille percussor non
4 I, 14| quod uno ictu occisus est senex, ad quem suspicio magis
5 I, 16| expelleres? Iratus igitur senex tenet iuvenem suum velut
6 II, 4 | negasset. adductus ad filium senex dixit iuveni quicquid audierat.
7 II, 5 | deprehensus. ~Fecit post haec senex rem hominis, quem non movisset
8 II, 14| infirmissimae servitutis est senex maritus, et uxoriae caritatis
9 II, 14| iudices, quid fecerit homo senex, qui parricidam filium sciat.
10 II, 14| vociferatione complentur? nescis, senex, quanta tibi opus sit ratione
11 II, 16| caecus ignorat, ubi iaceat senex, an iam quiescat; et quam
12 IV, 3 | dirosque somnos feralibus senex imaginibus agitatus dicitur
13 V, 4 | parum,' inquit, 'attulisti, senex; languet alter.' quid ego
14 V, 6 | mendicus hominem, sed iuvenem senex. quis enim magis ex ipsis
15 V, 10| fratribusque difficilem; solus ac senex non illa, qua speraveram,
16 V, 11| continuatione venisti. exhausisti senex census in pretia meretricum.'
17 VI, 1 | pretiosa redemptus anima, senex ominosus morte filii mei
18 VI, 17| merces fio, et libertatem senex dedisco, et natus ingenuus
19 VIII, 1 | captet licet crudelissimus senex parricidii immanitatem metu
20 VIII, 9 | iudices, crudelissimus senex excusationem temeritatis
21 VIII, 21| sanari. agedum commento tuo, senex, superbus exulta; habes
22 VIII, 21| miserrima feminarum, 'saevissime senex, ex hac recordatione tristissimae
23 IX, 1 | sum; obicitur mihi orbatus senex et ille, qui modo salvo
24 IX, 5 | contulit. infelicissime senex, sic egere coepisti! dicam
25 IX, 17| quicquid est istud, quod senex inops ex nostra domo accipit,
26 XII, 28| et fugacibus cibis elusus senex. adeo ne apud inferos quidem
27 XIII, 3 | lassae taedia aetatis habebam senex, quod agerem: iuvabat aut
28 XIII, 4 | Dederam laboribus meis iustam senex missionem; habebam, quae
29 XV, 6 | quis queritur iuvenis, quis senex, quis dives, quis pauper
30 XVII, 2 | Licet igitur inmitissimus senex confundere publicos conetur
31 XVII, 3 | erat in supervacuo odio mei senex prima lite deprensus, ferre
32 XVII, 6 | erat>, quod modo perdidit senex: speraverat, ut occidere
33 XVII, 14| sordes, et mihi cotidie senex tamquam accusaturus occurrit.
34 XVII, 15| quieta est. ingratissime senex, ego et hoc sic moriendo
35 XVII, 17| sed totum hunc animum, senex, tua aviditate mutasti, '
36 XVIII, 3 | quantum volet, nocentissimus senex cum rumore populi silentium
37 XVIII, 4 | iam quidem, nocentissime senex, grande deprehensae feritatis
38 XVIII, 9 | non est opus, nocentissime senex, ad hoc nefas caritate,
39 XVIII, 10| filio? hunc animum tuum, senex, quo cum maxime taces, si
40 XVIII, 11| suspiciones tuas, nefandissime senex, si dissimulanter indicia
41 XVIII, 14| fortassis, crudelissime senex, silentium filio praestare,
42 XIX, 3 | iudices, infelicissimus senex? iamiam non evitabat fama
43 XIX, 12| eculeos movebam artifex senex, ten<d>ebam fidiculas ratione
44 XIX, 15| genus quaestionis. stabam senex furiis monstrosae feritatis
|