Decl., Caput

 1    II, 1 |         videret. homo omnium, quos umquam miseros fecere virtutes,
 2    II, 10|            ipse servatus. ~Nullius umquam, iudices, parricidii magis
 3    II, 15|            scelere constaret: nemo umquam ideo non obiecit filio parricidium,
 4    IV, 4 |            deinde parricidam, quis umquam, P.C., fiducia maiore respondit?
 5    IV, 6 | sollicitaretis, ut faceret? nemini umquam minus solvendo civitas fuit:
 6    IV, 17|           praedictum est. ecquando umquam, pater, explicuit manifestius
 7     V, 4 |    quamlibet pauperem patrem: nemo umquam plus pro liberis dedit,
 8    VI, 5 |      lacrimis paene maternis. nemo umquam sic, ut solveretur, rogavit.
 9    VI, 12|            fortiter sentite nullam umquam a maioribus nostris poenam
10   VII, 2 |          nostros oderunt. quis hoc umquam, iudices, simultatium timuisset
11   VII, 7 |                            7] nemo umquam ideo torqueri non debuit,
12  VIII, 13|     nascitur, perit! igitur quando umquam peregrinati sunt una, militavere
13  VIII, 20|   cludebantur aperta vitalia. nemo umquam tam nova pertulit commenta
14  VIII, 22|         videris occisus, nec tamen umquam constare poterit, an tu
15    IX, 1 |                         1] Neminem umquam, iudices, intra tam breve
16    IX, 2 |           praesertim qui, quicquid umquam petii a patre, exoravi?
17    IX, 4 |            adversus patris inperia umquam fuisse me vel ipse rerum
18    IX, 8 |           obtestationem vidi! nemo umquam sic rogavit missionem. transferuntur
19    IX, 14|        indoles fuit, quantam nulla umquam cognovere saecula, si fides
20     X, 9 |          impudentiam nec vanitatem umquam querelas habuisse miserorum.
21    XI, 3 |           meos ibi perdidissem. si umquam, iudices, in me habuissent
22   XII, 24|        licet reponamus? quis autem umquam pensabit necessaria supervacuis?
23  XIII, 9 |   efficitur, meum est; atqui nulla umquam inveniri potuit inpudentia,
24  XIII, 12|       libratis pendeant alis? quis umquam quod ferentem apem viderat,
25   XIV, 2 |      quidem ego, iudices, ex illis umquam fui, quibus nobiles opes,
26   XIV, 12|       exprimere mensuram: odi, nec umquam visus sum magis amasse. ~
27    XV, 2 |      custodire probitatem. nullius umquam per hanc matrimonii turbata
28    XV, 4 |             ut queratur. ~Ecquando umquam, iudices, audistis de veneficio
29    XV, 6 |            venefica tua quid prius umquam, quid simile commisit? cuius
30    XV, 13|   conviciabaris intrantibus. cuius umquam felicius commutata fortuna
31   XVI, 3 |        opinionis invidia, nec ulli umquam tam plena confessione laudantur,
32   XVI, 7 |      credidit; volo reverti. nulli umquam, mater, plus commisit fides,
33   XVI, 11|       filio carere non possit, non umquam calamitas facit. quod si,
34  XVII, 2 |            impietatis aestus: nemo umquam volet innocentem filium
35 XVIII, 3 |             suspicax maritus nihil umquam potuit obicere nisi filium,
36 XVIII, 4 | crudelitatis arte consumpsit. quis umquam, iudices, peius de innocentia
37 XVIII, 6 |     avidius nefanda finguntur, nec umquam se maius operae pretium
38 XVIII, 9 |    libidines coeperunt? hoc primum umquam iuvenis admisit? hoc solum
39 XVIII, 16|          ut incesta credatur. quis umquam tam nefandas artes, tam
40 XVIII, 17|        perdidisse de gaudiis. nemo umquam filium nimis amavit.' ~'
41   XIX, 6 |        obicis mihi rem, quae nulli umquam crimini fuit, solam in nostris