Decl., Caput

 1     I, 9 |         sentis? Ad latus tuum fata hominis peraguntur; tu iaces, tamquam
 2    II, 2 |          de pietate, de innocentia hominis, qui expugnandus fuit parricidii
 3    II, 5 |          Fecit post haec senex rem hominis, quem non movisset quicquid
 4    II, 9 |         esse, sed corporum; totius hominis debilitas est oculos perdidisse,
 5    II, 9 |             non habet persuasionem hominis, qui possit imponere. ~
 6    II, 15|            non creditur testamento hominis, qui eadem nocte, qua filium
 7    II, 18|           languoresque dissolvunt; hominis, qui ferro occiditur, tumultuatur
 8    II, 23|            debilitatis officia, et hominis, qui circa genua vestra
 9    IV, 8 |        maximumque pro incolumitate hominis natura commenta est, ut
10    IV, 9 |     diligenter excutias, tota vita hominis unus est dies. humiles prorsus
11    IV, 14|           ad causas. miraris fatum hominis posse praedici? defectiones
12    IV, 20|       constantiam, naturalis tamen hominis infirmitas potest tam percussorem
13     V, 3 |   praelatus aegro, impatientia est hominis, qui magis ametur. accipite,
14     V, 5 |     quantum promitteret constantia hominis, quem non captivitas, non
15     V, 17| impatientiam, desiderium, dolorem. hominis, qui apud piratas languet,
16     V, 20|           in fluctus exitum faciam hominis, ad quem non venerit pater.
17    VI, 3 |          fortasse nec matrem.' iam hominis figuram vetustas paene consumpsit,
18    VI, 10|       neminem non mortalium favere hominis sepulturae convenit, quia
19   VII, 1 |          deposcam, patior invidiam hominis exigentis aliena tormenta.
20   VII, 6 |   dissedimus? falleris, deciperis: hominis, cuius occisus est filius,
21   VII, 9 |         inquit, 'probas?' fiduciam hominis, qui sciat hoc me vidisse
22   VII, 11|      quaeratur. non habet fiduciam hominis, qui me sciat metiri, et,
23  VIII, 16|        salute aegri opus est morte hominis alterius, et paene ratio
24  VIII, 17|       aliquando iam facta exanimis hominis inspectione, ad totius intellectum
25  VIII, 17|      expectes, quando se per unius hominis patientiam explicet profuturorum
26    IX, 12|             veniam peto; et errare hominis est et ignoscere patris.
27    IX, 17|        simultates quoque meminisse hominis. Ut Fabio Maximo immortalem
28    XI, 6 |        naturam, ut sit primo unius hominis audacia? de nulla re locutus
29  XIII, 8 |          ex his animalibus in usum hominis cessit, proprium sit habentis,
30  XIII, 16|           animal quodammodo parvum hominis exemplar? hoc humana excogitare
31   XIV, 10|  meretricis? ablatus est mihi ille hominis melior adfectus, perdidi
32    XV, 11|         nescientibus oculis ignoti hominis affectum, formam suis in
33   XVI, 1 |     contulisse, et patior invidiam hominis, qui sibi non reliquerit,
34   XVI, 1 |           necessitates pereat usus hominis, qui paratus est duobus
35   XVI, 10|        accipere adfectus videbatur hominis, qui non credidisset. ~Miserere,
36   XVI, 10|            animo, sed ego rem feci hominis non reversuri. interrogo
37  XVII, 3 |            vitam, captavi, fateor, hominis ~occursum~ quem mihi videbar
38  XVII, 13|          blandientur vana solacia. hominis, quem pater odisse non desinit,
39 XVIII, 11|     cuiusquam moribus illam partem hominis interroges, quae non animo,