Decl., Caput

 1     I, 3 |            est habere rem videntium. Certe numquam illum pater timuerat,
 2     I, 9 |              tuum fortuna subtraxit? Certe dormiebas, certe nihil senseras;
 3     I, 9 |          subtraxit? Certe dormiebas, certe nihil senseras; ita privignus
 4    VI, 3 |          planctibus agam; flere enim certe per legem licet. alioquin
 5    VI, 3 |              si videres. ~Sed audire certe potes. ille est filius noster,
 6    VI, 8 |             mali feci, quid offendi? certe ego te non reliqui. ~
 7    VI, 9 |            Verre crudelissimum fuit. certe ego filium redimam, nec
 8    VI, 11|          opto cito iturus ad filium, certe rerum natura ut in generandis
 9    VI, 15|             prior rogaverit. tempore certe vinco: ante miser esse coepi.
10    VI, 16|         parum plena felicitas. domus certe propria lectusque genialis,
11    VI, 24|   miserantium manu glebas, aut, quod certe licet, filium in mare proiciam:
12    VI, 24|            aliquis iubebit sepeliri; certe, quod sciam, nemo prohibebit. ~
13    IX, 4 |             offendi visus est pater; certe numquam reprehendit, numquam
14    IX, 11|     immortalibus hostiae; redemptori certe gratiam non retulimus. at
15    IX, 13|             nimium deo visum est, at certe honestis convenire mentibus,
16    IX, 15|           impetrare veniam, facilior certe sequentium ratio est: ille
17    IX, 18|         fortuna tali[s] satisfactio, certe ad vitandam insolentiae
18     X, 6 |         forte etiam ~die speres~ ego certe totis noctibus mater sum,
19   XII, 4 |              publicis afuit, qui hoc certe maximum debet patriae suae
20   XII, 5 |            numinibus possumus, maria certe secunda experti. si voluisset
21   XII, 14|          obsessis inopia, sed everti certe licet: victor captivum aut
22   XII, 14|            contigit innocentia! mors certe finis est, nec saevitia
23   XII, 17|             quomodo mutantur>. 'haec certe navis est; ecce vela panduntur,
24   XII, 20| applicarentur, non timuisti. nostris certe malis quamquam nihil poterat
25   XII, 20|      respiremus, adferas.' illud quo certe nihil asperius accideret,
26   XII, 21|        commeatus recipiam; si minus, certe dabitur bene mori. liceat
27   XII, 21|         longius obsidio eat, interim certe hostium potius cadaveribus
28   XII, 21|         nulla exterior iniuria; tuum certe commeatum nemo rapuit. iure
29   XII, 23|             quid amisisti? frumentum certe totum venit in portum, nec
30   XII, 24|            ad diem veni.' ~stare hoc certe~, iudices, nam ferri non
31  XVII, 12|             meum proclamare posses: 'certe merito timui, merito praedixi;