Decl., Caput

 1     I, 2 |     Neque ego gravissimum patrem suprema sua iuveni iactasse crediderim;
 2    II, 18| silentium. illorum sane iuxta te suprema non sentias, quos senectus
 3    IV, 2 |          infirmitas est. quod ad suprema confugio, animum meum novi.
 4    IV, 9 |       maioris cruciatus metus in suprema compelleret. igitur ne supplicia
 5    IV, 10|   moritur invitus. miraris, quod suprema mea ipse praecipitem? numquid
 6    IV, 20|      Denuntio tibi, pater, et de suprema necessitate confiteor: iam
 7    IV, 22|       nos retinere voluisses, in suprema mea transfer adfectum, tuis
 8     V, 14|     quaeso, memoriae, revereamur suprema cineris; paeniteret me fortasse,
 9     V, 20|     mandavit, exegit, et quamvis suprema sorte conlabens prius tamen
10    VI, 11|        hic luce viduis honos, et suprema face, ut vates ferunt, petitam
11  VIII, 8 |       fratre mori paratum, cuius suprema ferre non poterat? novum,
12  VIII, 10|         captat, ut longe ventura suprema prospiciat, ut adesse fata
13  VIII, 10|         ad vitam post conclamata suprema redeuntis. plerique convaluerunt
14  VIII, 13|     quando illos languor, quando suprema iunxerunt? et quandoque
15  VIII, 13|     satiavere sermones, cum data suprema mandata sunt, et se scit
16    IX, 9 |      dicendi tempus fuit, iamque suprema per galeam dederam oscula,
17    XI, 9 |  perituros, alloqueris, accipies suprema mandata et moriturum te
18    XV, 14|     exosculabitur manus; mortem, suprema denunties, te non rogabit.
19  XVII, 1 |         rixantem: quidquid citra suprema, citra exitum est, contumaciam
20  XVII, 4 |         mors, nec praecipiti per suprema trepidatione festinant,
21  XVII, 6 |        iuxta alterius languorem, suprema ~non fecerit: tu unicum
22  XVII, 7 |       liberis puto. vos adhuc in suprema nostra praecipitat auctoritas,
23  XVII, 12|  facultatium tristis eversio? in suprema praecipitat me pater. ita
24  XVII, 20|  desperes. fruere quin immo ante suprema, ante exitum meum hac voce:
25 XVIII, 5 |           orbitates ac liberorum suprema plangantur? quid tamen facere
26 XVIII, 13|      sivit; diduxit os, quod iam suprema claudebant, fovit animum,
27   XIX, 11|     iuvenis ille; ego iam possum suprema revereri et post exitum
28   XIX, 16|       scribo tabulas, testamento suprema verba non credo. et ego