Decl., Caput

 1    II, 21|   renuntiant oculi, et, cum clusus animus non exit in visus, non habet,
 2    IV, 1 |         est, quod mihi sic minatur animus meus. non habeo infelix
 3    IV, 2 |          per virum fortem. hic est animus, quo me quamvis denuntiatum
 4    IV, 12|           est mihi manus meas meus animus, nullumque voluit esse momentum,
 5    IV, 14|         deinde hoc, quod stupemus, animus ausus diligenter adtendere
 6    IV, 19|          casus. quousque timebitur animus? mors mihi praestare potest,
 7     V, 13|      solitudine carceris dur<ar>et animus convictibus semper comitatibusque
 8     V, 18| cogitationes, quis temporis illius animus fuit, cum inter duos liberos
 9   VII, 6 |           tamen ultra non sequitur animus. non vacat adserere quae
10  VIII, 6 |          iudices, vel ex hoc totus animus mariti, tota tristissimae
11    IX, 6 |           tamen potestis, qui tunc animus mihi, quae cogitatio fuerit.
12    IX, 14|          reor, quod ille caelestis animus me potissimum, quem amaret,
13    IX, 22|     laudarem, si vicisses. an ille animus rediret in cellulam, ferret
14     X, 10|            dolorem quam imbecillis animus magis pugnat, itaque totum
15     X, 10|            imbelle pectus invadit, animus ille, qui luctus suos sequitur,
16    XI, 7 |           sunt membra, donec illis animus utatur. nihil est facilius
17   XII, 8 |     totiens sibi frustra promissum animus iam ne cupere quidem audebat,
18   XII, 8 |          arbitrii fames facta est. animus malis deriguerat, os insolitis
19  XIII, 14|            animum et eventum. quis animus divitis fuit, cum venenum
20  XIII, 17|     incenditur, et numquam deficit animus ante quam locus. quid, quod
21   XIV, 12|        sequi, cum a luminibus suis animus abducitur? odio, quod non
22    XV, 6 |          cuius per hanc expugnatus animus? quis queritur iuvenis,
23    XV, 7 |        militiae, redditus mihi est animus, quo fierem maritus, quo
24   XVI, 6 |    amicitia, plurium corporum unus animus, vicariae manus, fortior
25  XVII, 4 |            totam apud se reputabat animus innocentiam suam, cum pater
26 XVIII, 7 |          est ministeriis? sufficit animus duorum, explicat omne filius
27   XIX, 2 |     perditus dolor viderit; ipsius animus potest scire, quid filius
28   XIX, 7 |      concordiam proprium relinquat animus. est aliquis etiam a sanguine