Decl., Caput
1 II, 16| ingredi nocte possimus, dies facit. ~
2 II, 21| cubiculo suo ducem, in quo dies omnes cunctasque noctes
3 IV, 9 | tota vita hominis unus est dies. humiles prorsus abiectaeque
4 IV, 10| enim non hoc agunt singuli dies? omnis nos hora per tacitos
5 IV, 16| quorum scelere violatus dies mundum subito mutavit, quos <
6 V, 18| vendebat brevia oscula, paucos dies. si mehercules uterque fuisset
7 VI, 6 | quae misera desiderio tui dies noctesque fletibus iungit,
8 IX, 6 | 6] et iam dies aderat, iamque ad spectaculum
9 X, 1 | aliud perdiderat misera nisi dies, nec iam timebat, ne ille,
10 X, 4 | scitis ipsi, quo exequiarum die<s> labore extracta sit, quamdiu
11 X, 7 | et nocte nostra. nam cum dies occidit, imponit morti suae
12 XI, 11| laetus vobis in supplicia mea dies, lugubres mihi ferte vestes,
13 XII, 14| citra votum. gravior in dies facti paenitentia est, pudet
14 XII, 16| alligas? non stat interim dies, et plenis velis mors venit.
15 XII, 17| serenus sol occidit, purus se dies tollit, ad nos venti ferunt.
16 XII, 18| ut subinde computet, quot dies ad mortem supersint. numquid
17 XII, 25| tempus consumptum est, dies excessit; peius pati nihil
18 XIII, 2 | fecunditatis expressi. cito labitur dies, et proclivis in pronum
19 XIII, 4 | serenus pura luce fulserat dies, et hilaris matutini solis
20 XIII, 9 | quod operi totus insumitur dies, in dominorum reditus ablata
21 XV, 9 | possis, si tantum perdideris dies. cuius census ex manibus,
22 XV, 9 | poscit ultro rationem in dies <cibus> dimensus, amentiam
23 XV, 10| inpatientia. totos infelix dies lupanarium foribus inpendes,
24 XVII, 13| quo venitur ad iudicem, dies! ego, cum dico: pater me
25 XVII, 13| omnes sine me sunt festi dies, omnis laetitia sine filio;
26 XVII, 14| precibus aetas, exacti sordibus dies, anxietate noctes. quid
|