Decl., Caput
1 IV, 5 | Adiuvate, dii pariter atque homines, dum perire concupisco,
2 IV, 11| favete, dii pariter atque homines: mortem vir fortis inveni.
3 V, 14| de calamitate, et inter homines, quos natura pietatis aequavit,
4 V, 15| moriturum tu reddereris, et homines eius immanitatis, ut possent
5 V, 18| ignoscite, dii pariter atque homines: non possum de liberis,
6 VI, 3 | exequias. deflent omnes homines, dolent; plurimorum tamen
7 VII, 3 | ministeria iungebant, et homines, quibus non servos praestabat
8 IX, 1 | plerosque sanctos et graves homines nondum excusare potui, quod
9 IX, 6 | inde flagella adferebantur. homines piratas putares. sonabant
10 X, 17| frustrati, qui constare homines et perfici corporis elementis
11 XII, 9 | confitendum est enim: devoravimus homines et quidem avide, qui diu
12 XII, 12| porro, si occisos obiecero homines, non tu es causa mortium?
13 XII, 26| sepultos sine ignibus <homines hominibus> cibos. si quis
14 XII, 26| utique quae mansuerunt inter homines.
15 XIII, 16| omnium animalium Venus, utque homines in excusationem sui fabulis
16 XVI, 2 | adamaveram, ut mirarentur homines fidem etiam in orbitate.
17 XVI, 2 | invicem tenet, amicitia est. homines igitur, quos cum maxime
18 XVI, 3 | litoribus appulsi sumus. homines, quorum omnis casus fama
19 XVI, 5 | ea in adversis patiantur homines. ego, cum me necessitas
20 XVI, 9 | illud cubile iussi sunt homines nocentes, et subinde dictum
21 XVII, 6 | nunc, dii pariter atque homines, quid post tres abdicationes
22 XVII, 10| maligna cura, quod vivo inter homines, quibus apud te gratiam
23 XIX, 9 | adhuc vivere mirabantur homines, torsisse me putatis? ego
24 XIX, 13| te coepit, quid loquantur homines? scilicet filius inpensus
25 XIX, 14| ne quid aliud loquerentur homines. alioquin si hoc capto,
|