Decl., Caput

 1     V, 7 |       factum, o numquam tristior fames! ita pascit ille, qui cogitur? '
 2     V, 15|          omnia blandimenta vitae fames fastidit et poscit? desiderare
 3  VIII, 21|    rabidique morsus et animalium fames satiata destituit; hinc
 4   XII, 2 |      aliud videmus. o quanta es, fames, quae tam grandem iram vicisti!
 5   XII, 2 |          nobiscum sepelientur. o fames inaudita, in qua levius
 6   XII, 3 |     cibos ex malis invenimus, et fames se ipsa pavit, et miseriae
 7   XII, 4 |           in vacuam possessionem fames venit. etiam si quid residui
 8   XII, 7 | decerpimus morbidi; nam quicquid fames coegit, corpus admisit.
 9   XII, 7 |         et -- me miserum! -- iam fames desinit.
10   XII, 8 |        non habitant una pudor et fames, et cum semel intrarit inpotens
11   XII, 8 |         patientiam vicerat ignea fames, postquam spes quoque, quae
12   XII, 8 |     mentis, et tota sui arbitrii fames facta est. animus malis
13   XII, 9 |       fugimus cibis, urit iterum fames, et quod modo ex ore proiecimus,
14   XII, 9 |          quantulum enim corporis fames relinquebat! nunc illud
15   XII, 10|           quod aestuet <aliquis: fames> in desertum non incidit
16   XII, 11|     paria verba accommodavit. et fames nostra fames dicitur, et
17   XII, 11|    accommodavit. et fames nostra fames dicitur, et cibi nostri
18   XII, 13|          vero universas familias fames extinxit, quae pars maxima
19   XII, 15|      denique omnis mors facilis! fames aspera vitalia haurit, praecordia
20   XII, 15|   inmunis est. ~At non tua culpa fames coepit; sed vulneratum iugulasti,
21   XII, 15|        peiores inopia cibi. haec fames iam tua est. ~
22   XII, 16|         humani spiritus terminos fames fecit. morimur, deficimus;
23   XII, 18|               18] pendet interim fames, et illud, quod iam diu
24   XII, 21|        non potest similis usquam fames fuisse.
25   XII, 26|     fecit. poenis nostris iam ne fames quidem satis est. hoc non