Decl., Caput

 1     I, 11|       enim manum cruentatam atque adeo, ut istis etiam blandiar,
 2     V, 20| redempturus utrumque venisti; non adeo tamen sensus meos languor
 3    VI, 5 |                               5] 'adeo domi nihil reliqueras, adeo
 4    VI, 5 |       adeo domi nihil reliqueras, adeo longa aetate sic vixeras,
 5    VI, 10|         aqua restinguit ignem, si adeo non genuit filium sed effudit,
 6   VII, 4 |          iura percurrite: nusquam adeo pro nobis sollicita lex
 7   VII, 4 |            sed non cogit invitos. adeo paene levius est ultionem
 8   VII, 8 |        est, iudices, quod putetis adeo mihi tristissimam orbitatem
 9    IX, 5 |       tamen omnia sustinui, tuli; adeo difficile est etiam sua
10    IX, 15|        humano genere mereatur, si adeo nihil est per se misericordia,
11     X, 12|           non est ratio fortasse; adeo quicquid rationem vincit,
12    XI, 6 |    continuo populus, nec quicquam adeo subito statimque notum est,
13   XII, 8 |     accusationis subinde differo. adeo, ubi tantum nefas narrandum
14   XII, 10|      expectare, dum moritur. nemo adeo adfinis fuit, nemo tam coniunctus,
15   XII, 12|           publicus dolor, nec, si adeo iudicibus, quid passi sint,
16   XII, 13|    quomodo res verbis adgravetur? adeo infirma est calamitatium
17   XII, 14|        procedit. aut etiamsi quis adeo hominem exuit, ut ibi poenam
18   XII, 14|         utcumque compositis puto. adeo mors placet: iam etiam cibis
19   XII, 24|     miseriae publicae exciderunt, adeo insperato frumento obstipuimus,
20   XII, 27|         nec est ulla supra terras adeo rabiosa belua, cui non imago
21   XII, 28|     fugacibus cibis elusus senex. adeo ne apud inferos quidem ulla
22  XIII, 6 |           homini dari potest. non adeo desunt odiorum causae, ut
23  XIII, 14|                               14] adeo parum est plurimum possidere,
24 XVIII, 9 |      oportet, quod filius est, et adeo sacris adfectibus non adiuvatur
25   XIX, 7 |      ferre poterit loquentem. nec adeo coniugali societate cuncta