Decl., Caput

 1    II, 8 |    constrictus est. quisquamne mortalium confodiet illud sacrum venerandumque
 2     V, 4 |  Utrumne igitur, iudices, nemo mortalium habet pretium plurium liberorum,
 3     V, 11|   solus impleret. pessimus est mortalium, qui amari fratrem suum
 4    VI, 1 |     humanae, in qua nemo prope mortalium impune vivit, haec omnibus
 5    VI, 10|         ut sentio, neminem non mortalium favere hominis sepulturae
 6   VII, 2 | iudices, infelicissimus omnium mortalium peto, ne, cum inaudita,
 7   VII, 6 |  hucusque durant artis ingenia mortalium, et, licet sit aliquis secreti
 8   VII, 8 |      quousque me, crudelissime mortalium, metus simulatione deludis?
 9  VIII, 9 |      quam multas artes, misera mortalium sollicitudo, fecisti! fato
10  VIII, 12| languorem.' rogo, quis in ullo mortalium ferat ignorantiam pariter
11    IX, 15|     tamen, quae publica omnium mortalium quippe sub uno parente naturae
12    IX, 16|      prodesse et contra varios mortalium casus quasi portum benignitatis
13    IX, 18|      capit? quis non te omnium mortalium inhumanissimum putet, si
14    XI, 4 |      iam licet adversus omnium mortalium nocentissimum cuncta supplicia,
15    XI, 4 |      esse contenti. quisquamne mortalium idem vocat facinus et poenam,
16    XI, 5 |   caecitate solacium. in nullo mortalium perferre possum sceleris
17    XI, 6 | fingentium par sit. quemquamne mortalium in re, quam finxerit, quam
18    XI, 8 |      adfectibus vestris omnium mortalium nomine peto, ne cui nocenti
19    XI, 8 |    condemnato, nec iam ulla[m] mortalium innocentiam trepidatione
20    XI, 11|   miserum. deprehendam, omnium mortalium callidissime, hunc, quem
21    XV, 11|   patrum senectute flagrantes, mortalium ferarumque coitus usque
22    XV, 12|       est igitur, ingratissime mortalium, quod beneficium nostrum
23   XVI, 5 |        parentes. magnam partem mortalium fortuna dimisit a legibus,