Decl., Caput

 1     I, 6 |    oculi, et hunc in pectoribus humanis furorem lumina accendunt,
 2    II, 1 |        quod est summum in rebus humanis nefas, ne vel in alio crederetur.
 3    II, 2 |     iste, de quo summa in rebus humanis monstra finguntur, eius
 4    IV, 7 |   pessimeque additae pectoribus humanis infirmitatis, ut esset,
 5    IV, 8 |         semel renuntiavit rebus humanis, non redditur vita, sed
 6     V, 5 |     amplexus. si esset in rebus humanis ulla clementia, merueram
 7   VII, 6 |         et sublata est de rebus humanis necessitatis huius utilitas,
 8   VII, 6 |     iudices, inauditumque rebus humanis aperitur exemplum:
 9  VIII, 2 |         non sola mater: adiecit humanis calamitatibus ipsam sanitatem
10  VIII, 8 |    iudices, et incognitum rebus humanis audite facinus: iam parricidium
11  VIII, 12|        nihil, iudices, in rebus humanis voluit esse rerum natura
12    IX, 13|     enim reperio, quid in rebus humanis excogitarit natura praestantius
13    IX, 15|       animam et ignovisse rebus humanis et respectu communis omnium
14     X, 14|  prostrata, aderat ille, quales humanis se offerunt oculis propitii
15    XI, 6 |    inponere. actum est de rebus humanis, si de criminibus nostris
16    XI, 7 | quisquis ullum facinus in rebus humanis publicum putat. persuadentium
17   XIV, 7 |     Quantum, nefanda, de poenis humanis excogitare potuisti! innocentius
18   XVI, 3 |        et hominem, qui in rebus humanis hunc esse nolebat affectum,
19   XVI, 6 |       si credimus esse in rebus humanis et alterum affectum. amicitia
20   XVI, 7 |  expedit, et actum est de rebus humanis, si sola servatur utilitatium
21   XVI, 9 |         sum. ulla ergo in rebus humanis necessitas tanti fuit, ut
22  XVII, 4 | potionem, qua renuntiarem rebus humanis, totam apud se reputabat