Decl., Caput

 1    II, 7 | reverentias? nullas ego facilius perire crediderim quam corporum
 2    II, 23|       fuit illud +primum ignium+ perire lumina candentia: non protexerunt
 3    IV, 2 |      pietate, quod videor istius perire reverentia, vocat parricidium
 4    IV, 5 |       pariter atque homines, dum perire concupisco, dum volo; miseremini,
 5    IV, 6 |         preces; ignoscite ardori perire cupientis, quod pariter
 6    IV, 10|          tanto magis impatientem perire? quantumlibet prorogentur
 7    IV, 10|       tamen non potest non exitu perire miseri, qui moritur invitus.
 8     V, 11|        paternis affectibus filio perire quicquid in altero de necessitate
 9   VII, 4 |        paene levius est ultionem perire quam potestatem. genus servitutis
10   VII, 9 |          vidisse; nec mihi debet perire probatio ista, quia poteras
11   VII, 9 |       facinus est ideo filii mei perire vindictam, quia pater vidi. ~
12  VIII, 13|         illos mori credimus, hos perire. ~
13  VIII, 18|        gemitu! necesse est omnis perire, quibus continetur vita,
14     X, 16|      esse manes, contendit omnia perire cum corpore, nec remanere
15     X, 16| pertinere quod plangas, adfirmat perire lacrimas, adfirmat perire
16     X, 16|        perire lacrimas, adfirmat perire singultus. o sceleratum
17   XII, 10|        nostra civitas, quae fame perire non possit. dissimulaturum
18   XII, 19|       lenocinata est: 'quod fame perire cives meos patior, quod,
19  XIII, 9 |         nihil esse nostrum, quod perire possit, ex nullius animalis
20  XIII, 9 |      autem potest sine damno meo perire, quod cotidie meum est? ~'
21   XIV, 1 |        nec me praeterit plurimum perire de nocentissimae potionis