Decl., Caput

 1    II, 1 |      fecit, quod est summum in rebus humanis nefas, ne vel in
 2    II, 2 |  Iuvenis iste, de quo summa in rebus humanis monstra finguntur,
 3    IV, 8 |  homini, qui semel renuntiavit rebus humanis, non redditur vita,
 4     V, 5 |   patris amplexus. si esset in rebus humanis ulla clementia,
 5    VI, 14|     natus ex nobismet ipsis in rebus adversis praesidium parenti
 6   VII, 6 |   veritatem, et sublata est de rebus humanis necessitatis huius
 7   VII, 6 |   novum, iudices, inauditumque rebus humanis aperitur exemplum:
 8   VII, 10|       mandat, et minus gratiae rebus ex nuntio venit. occidet
 9  VIII, 8 |         iudices, et incognitum rebus humanis audite facinus:
10  VIII, 12|        sit. nihil, iudices, in rebus humanis voluit esse rerum
11  VIII, 13| spatium, quod diversis pariter rebus impletur? quantum inter
12    IX, 13|    neque enim reperio, quid in rebus humanis excogitarit natura
13    IX, 15|  perituram animam et ignovisse rebus humanis et respectu communis
14    XI, 6 | facinus inponere. actum est de rebus humanis, si de criminibus
15    XI, 7 |      quisquis ullum facinus in rebus humanis publicum putat.
16   XVI, 3 |     fieret, et hominem, qui in rebus humanis hunc esse nolebat
17   XVI, 6 |     putes, si credimus esse in rebus humanis et alterum affectum.
18   XVI, 7 |       expedit, et actum est de rebus humanis, si sola servatur
19   XVI, 9 |       passus sum. ulla ergo in rebus humanis necessitas tanti
20  XVII, 4 |      potionem, qua renuntiarem rebus humanis, totam apud se reputabat