Decl., Caput

 1     I, 3 |       quia caecitatis miserae solacium est habere rem videntium.
 2    IV, 10|      remedium, de necessitate solacium; exeamus sponte, consilio,
 3     V, 19|      doloris aestus, quisquis solacium putat, ut de languente filio
 4     V, 21|    nolit, fortuna in orbitate solacium: filium, qui relictus mea
 5    VI, 4 |       itaque iuvenis, quod ad solacium pertinere credidit, commendavit
 6   VII, 5 |     alius occidit, et tu mihi solacium ultionis imples? te accuso
 7  VIII, 2 | amissi substituit de vanitate solacium. alia est, alia condicio
 8  VIII, 22|       natura, pietas: non est solacium matri unus ex geminis. felicior
 9    IX, 23|       destitutum. illud tamen solacium est, quod, nisi talem amicum
10     X, 11|    quid, quod eripuisti matri solacium, puta vanum et supervacuum?
11     X, 11|  imago, unde similitudo, unde solacium.
12     X, 13|    videras. totum tamen illud solacium tuum refer, misera, si potes,
13    XI, 4 |   tamen maximum ultionis meae solacium perdidi, quod pauperi vos
14    XI, 5 |       reddat de sua caecitate solacium. in nullo mortalium perferre
15    XI, 5 |     claudo gemitus, unde sumo solacium? bene, bene admones, dolor:
16    XI, 9 |      miserum! pauperis tantum solacium futurum est, quod pares
17  XIII, 1 |       impune sustinenda sint, solacium erit iram potius quam contemptum
18  XIII, 5 |    suffugium tenuitatis meae, solacium senectutis amisi. numquam
19   XIV, 4 |  debere sanari. habet aliquod solacium, quisquis in amore miser