Decl., Caput

 1    VI, 16|          nam lucis desiderium, si malis meis compares, etiam delicatum
 2    VI, 17|  scripserim. o fili, in quibus te malis reliqui! iam illa principalis
 3    VI, 21|      sciebat grave esse alligari, malis patris successit. subit
 4    IX, 10|            nempe unius, aetate ac malis confecti. hoc divitias tuas
 5    IX, 21|         si me ab his imminentibus malis pecunia redemisset, beneficium
 6   XII, 3 |      factus, nos interim cibos ex malis invenimus, et fames se ipsa
 7   XII, 4 |         reo indicanda sunt, qui a malis publicis afuit, qui hoc
 8   XII, 8 |           est reo indicare, qui a malis publicis afuit, quam multis
 9   XII, 8 |           fames facta est. animus malis deriguerat, os insolitis
10   XII, 13|                      13] nam nisi malis stupeo, duo sunt omnino,
11   XII, 15|         spiritum supervenientibus malis subducere. nam in fame nemo
12   XII, 20|           timuisti. nostris certe malis quamquam nihil poterat accidere
13   XIV, 2 |       festinas, et te a prioribus malis recens abducit indignitas;
14    XV, 12|          aliquo morsu resilitur a malis, quae voluptate tenuerunt. ~
15  XVII, 1 |    consilio diductus sum; nec pro malis meis quicquam melius invenire
16  XVII, 11|         natura concessit, in quam malis mentibus et nocentium ducuntur
17  XVII, 12|           adice, si videtur, hanc malis nostris contumeliam, ut
18   XIX, 1 | oportuerat hoc esse novissimum de malis infelicissimae domus, quod
19   XIX, 1 | conscientiam sexus quoque maiorem malis nostris pudorem praestare