Decl., Caput

 1     I, 6 |          omnis animorum calamitate corporum frangitur, et frigescunt
 2     I, 13|      initiarentur, non fortissimis corporum vinculis inhaerere. Ego
 3    II, 7 |    facilius perire crediderim quam corporum caritates, et, licet matrimoniis
 4    II, 9 |           animorum putat esse, sed corporum; totius hominis debilitas
 5    II, 16|            est quietem patris ipsa corporum electione confundat, tu
 6    II, 19|          manus, et ad prostratorum corporum +similitudinem+ cubiculum
 7    IV, 17|           exultans super stratorum corporum strages, palpitantibus adhuc
 8     V, 12| impatientius calamitates, et damna corporum debilitatesque membrorum
 9   VII, 4 |         iura, quae nos a servilium corporum condicione secernunt, inpatientiae
10  VIII, 12|            isdem prima illa duorum corporum animorumque conpago seminibus
11  VIII, 17|           necesse est tamen duorum corporum diversitate varietur? numquam
12    IX, 16|            numerosas animorum quam corporum dedit formas. sunt, quorum
13   XII, 8 |          negari: si quid ex strage corporum defuerat, sepultum putabamus.
14   XIV, 6 |            sibi medicina permittat corporum vitia membrorumque morbos
15    XV, 10|           semper necessitas, petit corporum cultus, poscit tristissima
16   XVI, 6 |     inpediretis; amicitia, plurium corporum unus animus, vicariae manus,
17  XVII, 12|             haec> inpatientia quam corporum damna, quam facultatium
18 XVIII, 5 |  conquerimur iniurias, gemitu, quo corporum contumelias, damna cultus
19 XVIII, 11|            de qua vernilium quoque corporum patientiam petulanter excuteres.