Decl., Caput

 1     I, 16|       Quis tam stulte irascitur caeco, ut putet illius interesse,
 2    II, 1 |    contra novercam, et plurimum caeco de reverentia deperire virtutum,
 3    II, 1 |  fiduciam veritatis putat, quod caeco facinus obiectum est; deprehensa
 4    II, 2 |      nihil magis debet esse pro caeco, quam quod adversus illum
 5    II, 3 |     excusem, quod pater induxit caeco novercam; factum est eo
 6    II, 4 |        quaereret, quis parasset caeco venenum, quis dedisset;
 7    II, 6 | nuntiatum est deinde facinus et caeco; inventus est, quod innocentiae
 8    II, 10|        luxuria praecipitat. quo caeco hereditatem vel innocenti?
 9    II, 10|  debilitatem fulgore, divitiis, caeco tamen tunc magis cuncta
10    II, 14|   perdidisse? facillimum est de caeco parricidium credere, cum
11    II, 16|      vicerit lassitudo curarum. caeco quis renuntiat +quod diei
12    II, 16|     occasionem, uxor et domina. caeco fortassis ad aliud limen
13    II, 17|       manus; unde tantum virium caeco, ut in uno statim ictu mors
14    II, 20|          et quanto facilius est caeco simulare somnos, vultum
15    II, 21| tenebrae. nihil est innocentius caeco, qui nec in scelere deprehensus
16    II, 22|        inpudentiam ferat? negat caeco surripi potuisse gladium
17    II, 22| lassitudine calamitatium venit. caeco vero facile est etiam vigilanti
18   VII, 4 |     praestat, extorqueat. dedit caeco talionis actionem: num manus
19   XIX, 10|       subito, nec captus dolore caeco inpatientiae meae velox