Decl., Caput

 1     V, 1 |   orbitatem, famem hinc quoque calamitatibus nostris pondus accederet,
 2     V, 3 |  iuvenum aequalitatem etiam in calamitatibus fortuna servavit: uterque
 3     V, 12|   Blandiar, iudices, paulisper calamitatibus meis, et sic agam, tamquam
 4     V, 15|        placuit hoc quoque addi calamitatibus nostris, ut onerarer pudore
 5     V, 22|     quid sibi vult haec aliena calamitatibus nostris, aliena virtutibus
 6    VI, 8 |   istud optasti? sola scilicet calamitatibus nostris adhuc defuit culpa,
 7   VII, 1 |      iudices, plurimum detrahi calamitatibus meis miserationis, quod
 8  VIII, 2 |    sola mater: adiecit humanis calamitatibus ipsam sanitatem et morborum
 9    XI, 4 |       de suppliciis quantum de calamitatibus putat? nescit profecto,
10   XIV, 1 |   Sentio, iudices, hanc quoque calamitatibus meis accessisse novitatem,
11   XVI, 7 |  affectum, quam reverentiam in calamitatibus amico praestare debeamus?
12   XVI, 8 |  manibus expirem? in quibusdam calamitatibus desperatio non est summus
13  XVII, 2 |     tantum par esse non possum calamitatibus meis, cum me constare coepit
14  XVII, 3 | contumacia vindicatis errorem, calamitatibus meis accessit, ut ter absolverer.
15  XVII, 8 |       praevalui? viderint, qui calamitatibus suis sic blandiuntur, ut
16  XVII, 15|     non metus, sed collecta de calamitatibus commendat infirmitas. mihi
17 XVIII, 1 |        matri tamen, <in> cuius calamitatibus ~ne minimum sibi vindicat
18   XIX, 11|     velis agitare secretum, ne calamitatibus nostris gravem facias innocentiam