Decl., Caput

 1     I, 1 |  defuisse. Gratias agimus, quod nimium avide suspiciones in nostram
 2     I, 5 |            5] Reliqua, iudices, nimium suspecta, inprobe adsimulata:
 3     I, 14|        ad tempus videbor et rem nimium manifestam inpudenter colorare.
 4    II, 17|      qua confundatur ignorantia nimium liber ictus, praecedat oportet
 5    IV, 19|    oscula tua, ne seniles artus nimium gravis amplexus elidat.
 6    VI, 1 |  querendum est, quod me et uxor nimium dilexit et filius. quid
 7    VI, 16|    cessat, superest, ut cruciet nimium otium et assidua quies,
 8   VII, 1 |         ad vos detulisse videor nimium fortem dolorem, et <ad impatientiam>
 9    IX, 13|         accessissent. id quidem nimium deo visum est, at certe
10    IX, 19| antequam incipiam habere causam nimium bonam, hic iam conscientia
11   XII, 2 |       non confitear illum etiam nimium multum attulisse tam pauci<s>.
12   XII, 4 |         narrari! sed novimus et nimium meminimus. iudex doceri
13   XII, 12|        hac una lege decidant? o nimium invidendam huius legationis
14   XII, 23|          nec laborasse, tamquam nimium onustas, naves simulaveris;
15   XIV, 2 |      laetus, ille, si creditis, nimium remissus amator excandui.
16   XIV, 10|          non refert animi, quid nimium velis, et inter sanitatem
17   XIX, 6 |       obicis, exclamas, et, dum nimium libertati vocis indulges,