Decl., Caput

 1     I, 2 |     filius accepit a patre, sed caecitas. Quo loco dissimulare satis
 2     I, 6 |   merito perdiderit. Quid aliud caecitas discit quam rogare, blandiri?
 3     I, 7 |        ingens et vix metiendum. Caecitas inconsulta, quid agis? Nox
 4     I, 8 |     notus in cubiculo fuit quam caecitas domini. Quisquis ferrum
 5     I, 17|     ineunda! Iunxere se pariter caecitas et solitudo. Quid tibi nunc,
 6    II, 3 |       quam multis artibus patet caecitas innocentis! mulier, cui
 7    II, 6 |   infelix patrem, perdidit [et] caecitas illum senem, cuius oscula,
 8    II, 9 |     totum credat alio? quid, si caecitas sit, quam fecerint ignes?
 9    II, 16|        nequaquam potest evitare caecitas nisi offensa. ut ambulare,
10    II, 21|       timoris. potest neglegere caecitas in cubiculo suo ducem, in
11    II, 21| edidicit erroribus: extra limen caecitas est, inde error ac tenebrae.
12    VI, 4 |     perennium lacrimarum tantum caecitas clusit; si non tenuisset
13    VI, 8 |     quia non videt, et hoc boni caecitas habet, eruat aliquis oculos
14   XVI, 3 |  terrore, qui parentibus statim caecitas est. hinc illud evenit,
15   XVI, 3 | dividere nisi mater. ubi primum caecitas nuntiata est, tuus hic affectus
16   XVI, 11|       plus est, quod non potest caecitas ferre, quam mater. ut aliqua