Decl., Caput

 1    II, 6 |   utique, quae postulaverat de veneno. quod in lectulo gladius
 2    II, 10|         quid opus gladio, quid veneno parricidae? quantulum fuit
 3     X, 15|        cum potentiore carminis veneno victi rumpuntur in mea strumenta
 4  XIII    |       transferente flores suos veneno sparsit. apes pauperis omnes
 5  XIII, 7 |       sparso tantum per flores veneno ipsae apes ultro ad mortem
 6  XIII, 13|      tu damnum intellegis? hoc veneno vindicas, quod mehercule
 7  XIII, 15|     genus addit indignationem: veneno perierunt! quis hoc ulla
 8  XIII, 15|  persequi possit invidia? apes veneno! haec illis gratia refertur,
 9  XVII, 6 |      ut occidere me posset meo veneno. sed quatenus invenisse
10  XVII, 6 |   denego, qua confessus sum de veneno. ~Parricidii agis. abstulisti
11  XVII, 7 |   contentio nostra coepisset a veneno. consumpsisti quicquid est,
12  XVII, 7 |     fieri posse credo nisi meo veneno, facinus tamen in omnibus
13  XVII, 15|        te mori, cur potissimum veneno?' possis quidem, pater,
14  XVII, 15| mucronem proclamares: 'cur non veneno?' sed nihil est delicatius
15  XVII, 18|     mori alterius animo et suo veneno. ~