Decl., Caput

 1     I, 10|        senserat, quod nox, quod silentium, quod tempus supererat sceleris
 2    II, 13|    fieri posse non credimus, et silentium est admiratio subita miserorum.
 3    II, 18|   longinqua, et aliquando ipsum silentium. illorum sane iuxta te suprema
 4  XIII, 5 |       putavi. triste me excepit silentium et inanis alvei inchoata
 5 XVIII, 3 |         senex cum rumore populi silentium suum, et relaturae ordinem
 6 XVIII, 14| tormenta damnes necesse est aut silentium. quod non debet indicari,
 7 XVIII, 14|  fortassis, crudelissime senex, silentium filio praestare, si viveret;
 8 XVIII, 16|         captes: hoc, quod supra silentium trahis alta suspiria, quod
 9 XVIII, 17|     damnato supra callidissimum silentium parricida nihil te dixisse
10   XIX, 1 |         a vobis, ne me scientem silentium contentioni praestare credatis;
11   XIX, 1 |      debebat, tacere non potest silentium meum.
12   XIX, 6 |        in marito crimen audite: silentium est, de quo queritur. solebat
13   XIX, 7 |        non fatereris. et quanto silentium gravius est in sene, verecundius
14   XIX, 11|   stupore<m>, amentia<m>; et in silentium orbitate defeci: ablata
15   XIX, 12|     quaestio illa captavit quam silentium, quod praestare vita non