Decl., Caput

 1     I, 2 |      scitis, quis illi debuerit irasci. Nam quod invisum fuisse
 2     V, 3 |         fateatur animo, probat: irasci quod non sit fratri praelatus
 3     V, 12|    pietas est abire, discedere, irasci scilicet, queri et invidiam
 4     V, 19|    perdere filium, cui videaris irasci. corruptum me precibus putatis
 5     V, 21|      poena, quod ille decessit? irasci patri tunc fortasse fas
 6   VII, 3 | deprecor, quominus mihi velitis irasci, donec probem; torquete
 7  VIII, 8 |    nihil obicere, nihil poterat irasci? filium, si ipsi creditis,
 8    XI, 4 |   pauperi vos potius debueratis irasci. Quoniam igitur adhuc cum
 9    XI, 6 |   nomine calumniantibus debetis irasci, quorum nefas non potest
10    XI, 6 |      sine causa, calumniantibus irasci debeas, ut possis illis
11   XII, 2 |    excuso, qui mihi ipsi <nisi> irasci non possum. at iste interim
12   XII, 25|      est. ego tibi possum satis irasci? felicitatem nostram perdidisti.
13  XVII, 18|          quid facis? iam desino irasci, iam revertor in gratiam!'
14 XVIII, 15|    imitatur, et tacenti videtur irasci. cum filium propter rumorem