Decl., Caput

 1    IV, 10|      gaudiis, prosperis metus, calamitates? illa, illa aestimemus,
 2    IV, 17|       ventura feritas publicas calamitates, et omnium malorum consummatione
 3     V, 12|        diliguntur impatientius calamitates, et damna corporum debilitatesque
 4     V, 15|       merito cesserint cunctae calamitates, in cuius comparatione consolari
 5     X, 11|        orbitas decipit. magnas calamitates una ratio sustentat, quod
 6    XI, 1 |      iudices, quod super omnes calamitates meas ferre non possum: videtur
 7    XI, 3 |      meam. ut primum enim mihi calamitates meas nuntius in castra pertulit,
 8    XI, 4 |      permittunt mihi, iudices, calamitates meae queri de hac lege,
 9    XV, 4 |  miseros; hic audiuntur seriae calamitates. non est ultione dignus,
10   XVI, 5 |      sunt parentibus liberorum calamitates, et si quem lex ista deprehenderit
11  XVII, 1 | utriusque animi reus qua satis calamitates meas comploratione, quo
12  XVII, 12|     una vox complectitur omnes calamitates? non videmini nunc vobis
13   XIX, 6 |         mirari et incredibilis calamitates relinquere suis causis.
14   XIX, 8 |     posse, quod mihi non ipsae calamitates, non dolor, non meditatio