Decl., Caput

 1    IV, 11|      festinato exire de saeculo debeo, dum alacre corpus, dum
 2    IV, 12|   consolationis est locus? mori debeo tamquam nocens, si mathematicus
 3     V, 9 |     dicentem feram: 'nihil tibi debeo, quia mihi vitae lucisque
 4     V, 10|       recepi. non fortunam tibi debeo sed affectum, non exitum
 5     V, 21|       Ego tamen,' inquit, 'mihi debeo, quod reversus sum.' non
 6   VII, 8 |      quid me facere vultis? non debeo posse mentiri, homo qui,
 7   VII, 12|         vultis esse clementiam, debeo tam miser esse, dum probo,
 8    IX, 2 |       redemptionis meae pretium debeo. si inpetro, intellegam
 9    IX, 20|          denique quicquid patri debeo, non ignarus, ut primo natalis
10    XI, 7 |         7] 'Sed,' inquit, 'mori debeo, quia lex, qua te accusavi,
11    XI, 11|       gemitus; horridum, trucem debeo praebere et miserum. deprehendam,
12   XVI, 3 | alligare. ~Quantum tibi, amice, debeo! non potuit nos dividere
13  XVII, 17|      resolvit adfectu: mori non debeo, si vetuerit, non potero,