Decl., Caput

 1     V, 2 |         patrem, <qui> redemerat fratrem! ~Relaturus vobis, iudices,
 2     V, 6 |         ille, qui redimi maluit fratrem.' sed et hac te decebat
 3     V, 11| ampliare alia iuvenis invidia: 'fratrem,' inquit, 'mihi praetulisti.'
 4     V, 11|        est mortalium, qui amari fratrem suum sine sui caritate putat.
 5     V, 11|    contentione rixa; eum tantum fratrem putes amari magis, quem
 6     V, 14|         gratia calamitatis, non fratrem tibi praetuli, sed quod
 7     V, 15|          ut, cum sibi praelatum fratrem queratur, aestimetis, utri
 8     V, 23|     redimere volui, pasce, quod fratrem tuum redemi. non ego lassitudinem
 9  VIII, 5 |      mentior, multa promitto et fratrem dico sanatum, respexit ad
10  VIII, 22|       ferre non possum: propter fratrem videris occisus, nec tamen
11  VIII, 22|        poterit, an tu sanaveris fratrem.' ~