Decl., Caput

 1    VI, 1 |     natura est, ut sua cuique calamitas praecipue misera atque intoleranda
 2    VI, 15|    filio, ego iam rogo. nempe calamitas tua nata est post epistolam
 3    VI, 15|     quaeso absit, cuius tanta calamitas fuit. abstulerat quidem
 4    VI, 16|       raro contingit) honesta calamitas et in quacumque fortuna
 5    VI, 17|     ire non posses. ~Haec tua calamitas erat; aestimemus meam. nulli
 6    VI, 19|    poteras. qualiscumque ista calamitas, inemendabilis cecidit;
 7    VI, 19|       alterius tamen parentis calamitas emendata est. si remansisset,
 8  VIII, 6 |    tota tristissimae coniugis calamitas perspici potest, quod se
 9     X, 9 |   verum est quicquid exclamat calamitas, nec ab infelicibus ficti
10   XIV, 4 |       amore miser est, levior calamitas, cui blanditur aliquid de
11   XVI, 11| carere non possit, non umquam calamitas facit. quod si, iudices,