Decl., Caput

 1    II, 1 |     humanis nefas, ne vel in alio crederetur. ignoscite per fidem, quod
 2    II, 3 | delationem sic ordinavit, ut sibi crederetur promissam dimidiam partem
 3    II, 15|           filio parricidium, quia crederetur. ~Per fidem, iudices, duorum,
 4   VII, 9 |        qui facieba[n]t et cui non crederetur. numquid dubitaretis credere,
 5   VII, 13|         recusando quaestionem, ne crederetur, sed dura parumper, anime,
 6  VIII, 15|          matri: sperasti, ne tibi crederetur. ~
 7   XVI, 9 |          precibus exegit, ut sibi crederetur! 'accipe,' inquit, 'has
 8  XVII, 19|    deprehensum, nemo ideo bibisse crederetur, quia sibi paraverat. dic
 9 XVIII, 4 |  probaretur incestum; occidit, ut crederetur. ~Ponite nunc ante oculos,
10   XIX, 14|     adversus uxorem feci, ne mihi crederetur! ~Fateor igitur: nihil ad