Decl., Caput

1     I, 1 | adversis, neque pietatis neque conscientiae suae gravem ferre contumeliam
2     I, 7 |      loquitur. Cur enim socium conscientiae quaerat? Omnia potest scire.
3     I, 8 |        cubiculo tamquam testis conscientiae meae, palam, in medio, neglegenter,
4    IV, 5 |        ante passus sum miserae conscientiae pudorem! ad patrem arma
5     V, 4 |         numquam satis excusabo conscientiae meae, non statim mihi ille
6   XII, 14| felices mortuos clamo et malae conscientiae facibus agitatus nihil fortunatius
7  XVII, 4 |         cum mora, sicuti bonae conscientiae lenta mors, nec praecipiti
8  XVII, 14|     qui non statim cedunt, qui conscientiae suae rigore nituntur. non
9   XIX, 14|       dixero, negabis. o bonae conscientiae incauta simplicitas! ita