Decl., Caput

1    XI, 6 |             de rebus humanis, si de criminibus nostris tantundem mendaciis
2   XII, 13|             fiduciae fuisset, non a criminibus crimina appellares, nec
3  XIII, 7 |          est, nam coarguendi quidem criminibus quis labor est adversus
4  XVII, 1 | crudelitatis est, vel ab invidia se criminibus meis defendit, excusat,
5  XVII, 6 |             fugio iudicem, non cedo criminibus. iam non miror, quid sit,
6  XVII, 8 |        totum dolorem, multa tibi de criminibus meis verecundia querendi,
7  XVII, 9 |         sequitur, pater, ut me tuis criminibus accuses, quod nocentem tuis
8  XVII, 14|         explicuit nos sine dubio de criminibus exitus, quod absolutus sum;