Liber

 1  I |   nunquam sponte descenderem, et loqui aliquid necesse est, ne,
 2  I |        tua poetice aliquid de te loqui teque omnibus seculis lacerandum
 3  I |          nichilque convenientius loqui posse, materiam rei militaris
 4  I |   audaciam. De omni enim materia loqui vultis, vestre professionis
 5  I |         didicerunt. De quibus si loqui velim, donec cerebro humido
 6  I |       Audisti autem non quod ego loqui solitus, sed quod tu meritus
 7 II |       etiam nunc de hac re tecum loqui habeo. Premisi autem hoc,
 8 II |       imputo. Scit ipse me verum loqui. Ecce ut in Psalmo centesimo
 9 II |        alii, qui nichil de vobis loqui verum simul ac magnificum
10 II |      rursum de me ipso magnifice loqui dicas, scribo de viris illustribus.
11 II |      aliquid cogitare valeas aut loqui. Illud itaque verius: omnes
12 II |          parces Augusto quem sic loqui solitum scimus. Dicis in
13 II |        nisi summa cum reverentia loqui seu scribere aliquid ausus
14 II | fedissimi. Nolo aliquid obscenum loqui, non quidem propter te,
15 III|         cepta peragero; et tamen loqui oportet. Urget enim veritas
16 III|      omnium habetur, Plato ipse, loqui posset apertius, ut sileam
17 III|    apparet in te ipso, dumque tu loqui poteris, occultari nunquam
18 III|   opponit. Tu defunctum unum nec loqui valentem nec ulcisci, cur
19 IV |         hic etiam ignorantie tue loqui. Ita ne demens igitur et
20 IV |         Nullus occurreret: tecum loqui nescires. Id enim est hominum
21 IV |    scopulis Sorgie impendentibus loqui iuvat? Nisi quod ille aliquid
22 IV | Magnifice forsan et de me altius loqui videor, sed a quodam magnanimo
23 IV |         Ego et tacere possum, et loqui audeo, insultusque tuos